Οι όρκες είναι τα μεγαλύτερα αρπαχτικά της θάλασσας αλλά οι γνώσεις μας για το είδος αυτό είναι περιορισμένες. Το 1970 εγχειρίδια του ναυτικού των Η.Π.Α. ανέφεραν ότι οι όρκες είναι πολύ επικίνδυνες και προειδοποιούσαν γιατί μπορούσαν να επιτεθούν στον άνθρωπο ανά πάσα στιγμή. Οι όρκες αναπνέουν κανονικά όπως εμείς. Παρ’ όλα αυτά περνούν το 90% του χρόνου τους αθέατες μέσα στο νερό. Οι όρκες τρώνε όλα σχεδόν τα ζωντανά πλάσματα της θάλασσας αλλά το αγαπημένο τους γεύμα είναι τα σαλάχια. Κάποιοι πιστεύουν ότι οι όρκες εσφαλμένα θεωρούνται ως αδίστακτα αρπαχτικά. Στην πραγματικότητα, οι όρκες έχουν περισσότερους λόγους να φοβούνται εμάς, αντί εμείς αυτές. Η όρκα δεν ανήκει στη είδος των φαλαινών, όπως πολλοί πιστεύουν. Είναι δελφίνι. Το μεγαλύτερο βέβαια! Στον άνθρωπο επιτίθεται σπάνια και στην ουσία, δεν έχουν καταγραφεί περιστατικά ανθρώπων που να έχουν δεχτεί επίθεση από όρκα. Γιατί όμως ενώ όλα τα άλλα ζωντανά πλάσματα αποτελούν λεία για τις όρκες, ο άνθρωπος εξαιρείται..; Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι όρκες δεν είναι τόσο άγριες όσο πιστεύουμε και ότι έχουν μια ιδιαίτερη επικοινωνία με τον άνθρωπο, μια επικοινωνία με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Μια γυναίκα που είχε αφιερώσει όλη της τη ζωή στην εξερεύνηση αυτών των γοητευτικών κοιτών, ανέφερε ότι ενώ τα έχει πλησιάσει σε απόσταση ενός και λιγότερου μέτρου ποτέ δεν της επιτέθηκαν και ανέπτυξαν μια ιδιαίτερη επικοινωνία-φιλία μεταξύ τους. Όταν μάλιστα συμμετείχε και βοήθησε στη διάσωση μιας όρκας που κινδύνευε καθώς είχε μείνει 18 ώρες έξω από το νερό, η όρκα την κοίταξε στα μάτια και ανοιγόκλεισε το στόμα της, σαν να ήθελε να την ευχαριστήσει. Μάλλον τα φαινόμενα απατούν κι ίσως αυτό που μας φοβίζει, τελικά να μας γοητεύει πιο πολύ!!

κείμενο Sandra